कॉलेजमध्ये माझ्या खूप मुली मैत्रिणी होत्या, पण गर्लफ्रेंड एकही नव्हती. मी मैत्रीत जास्त विश्वास ठेवतो, निरर्थक प्रेमाच्या गुंत्यात नाही. एकदा एक मैत्रिणीसोबत मी फिरायला गेलो तेव्हा…
माझं नाव आदित्य आहे. ही गोष्ट त्या काळाची आहे जेव्हा मी इंदूरला बी.ई.च्या चौथ्या वर्षाचं शिक्षण घेत होतो.
कॉलेजमध्ये माझ्या खूप मुली मैत्रिणी होत्या, पण गर्लफ्रेंड एकही नव्हती. किंवा असं म्हणूया की मला बनवायची नव्हती. मी मैत्रीत जास्त विश्वास ठेवतो, निरर्थक प्रेमाच्या गुंत्यात नाही.
ही गोष्ट मी मुख्यतः त्यांच्यासाठी लिहितोय जे लोक समजतात की एक मुलगा आणि मुलगी फक्त मित्र होऊ शकत नाहीत. या गोष्टीच्या शेवटी तुम्हाला स्वतःच समजेल की एवढं सगळं झाल्यावरही आम्ही मित्र राहू शकलो, तर काहीच न झाल्यास तर नक्कीच राहू शकतो.
तर सर्वप्रथम मी गोष्टीच्या नायकाबद्दल, म्हणजे माझ्याबद्दल सांगतो. मी ५’४” उंच आणि गोऱ्या रंगाचा आहे, पण तेव्हा थोडा बारीक होतो.
माझी उंची जास्त नाही, पण माझा स्वभाव चांगला आहे आणि मला मुलींशी बोलणं जमते, जे अनेक मुलांना जमत नाही… कधीही कसंही तोंड उघडतात. पण मला याची खूप चांगली समज आहे कारण शाळेपासूनच मी वर्गात टॉपर होतो, त्यामुळे मुली माझ्याशी बोलत असत. आणि आजही माझ्या शाळेतल्या मुली माझ्या संपर्कात आहेत.
अशीच कॉलेजमधली एक मैत्रीण होती माझी शिल्पा. खरं तर इतरही होत्या, पण याच्याशी माझं खूप बोलणं व्हायचं. भांडणंही खूप व्हायची, पण फक्त काही वेळासाठी. तिची उंची माझ्यापेक्षा फक्त थोडीच कमी होती. तिचं माप मला नीट माहीत नाही, पण ३२-२६-३० तरी नक्कीच होतं तेव्हा.
तिचा स्वभाव खूपच चांगला होता आणि ती खूप साधी होती कारण जेव्हा मित्रांमध्ये काही प्रौढ विनोद व्हायचे, तिला ते समजायचं नाही. त्यामुळे आमच्यातही कधी अशा-तशा गोष्टी बोलल्या गेल्या नाहीत. किंवा असं म्हणूया की इतर गप्पा संपायच्याच नाहीत की आम्ही अशा गोष्टी बोलू शकू.
मी माझ्या मित्रांमध्ये फिरण्यासाठी सर्वात जास्त प्रसिद्ध आहे कारण मी खूप फिरतो. त्यामुळे जेव्हा कुणाला कुठे जायचं ठरवायचं असायचं, तेव्हा मला सांगायचे. खरं तर आमचा ८-१० जणांचा संपूर्ण गटच फिरायला जायचा जर शहराबाहेर कुठे जायचं असेल तर!
पण एकदा अभ्यासाचा ताण इतका होता की शिल्पा अभ्यास करून वैतागली होती… तेव्हा ती म्हणाली, “कुठे तरी ट्रेकला जाऊया.” मलाही फिरायची इच्छा होती, म्हणून मी होकार दिला.
पण जेव्हा इतरांना विचारलं, तेव्हा एकानेही होकार दिला नाही कारण सगळ्यांना अभ्यास करायचा होता. आम्ही दोघं मात्र अभ्यासाने वैतागलो होतो. म्हणून आम्ही दोघांनीच एकट्याने ट्रेकला जायचं ठरवलं. ठिकाण ठरलं देहरादूनजवळचं रूपकुंड ट्रेक.
आम्हा दोघांकडेही पैशांची कमतरता होती आणि त्या ठिकाणी खोल्यांचे दर खूप महाग होते, म्हणून आम्ही एक डबल बेडची खोली घेतली. मी तिला स्पष्ट सांगितलं होतं की मी सोफ्यावर झोपेन, आणि ती म्हणाली, “तिथे जाऊन बघू.” माझ्या मनात तिला पटवायचा किंवा काही असं-तसं करायचा विचार कधीच आला नाही कारण आमची मैत्री इतकी चांगली होती.
तर आम्ही ट्रेन आणि हॉटेलच्या सगळ्या बुकिंग्ज केल्या. हॉटेलमध्ये आम्ही फोन करून विचारलं की त्यांना अविवाहित जोडप्याला काही अडचण तर नाही ना, कारण अनेक हॉटेल्समध्ये अडचण येते. त्यांना काही अडचण नव्हती.
ठरलेल्या दिवशी आम्ही ट्रेकिंगसाठी निघालो. आम्ही दोघंही खूप उत्साहित होतो कारण आम्हा दोघांचाही हा पहिलाच ट्रेक होता.
आम्ही सकाळी ५ वाजता आमच्या स्टेशनवर पोहोचलो आणि ऑटोने हॉटेलवर गेलो. तिथे खूप थंडी होती. हॉटेलवर पोहोचल्यावर आम्ही आळीपाळीने आंघोळ केली. मी माझ्या फोनवर आम्हा दोघांना आवडणारी छान गाणी लावली.
मग आम्ही नाश्त्यासाठी बाहेर पडलो. थोडं त्या शहरातही फिरलो कारण ट्रेक दुसऱ्या दिवसापासून सुरू करायचा होता. दिवस आमचा फिरण्यातच गेला. मग रात्री जेवण करून आम्ही झोपण्यासाठी हॉटेलवर परतलो.
आमचा डबल बेड खूप मोठा होता, म्हणून शिल्पा म्हणाली की आम्ही बेडच्या दोन वेगवेगळ्या कोपऱ्यात आरामात झोपू शकतो. मला तिचं म्हणणं पटलं कारण थंडीमुळे माझी तर स्वतःचीच फाटली होती. आम्ही आपापल्या रजईत मस्त झोपी गेलो.
मग सकाळी आम्ही लवकर उठलो, आंघोळ केली आणि चेकआउट करून रूपकुंड ट्रेकसाठी निघालो.
ट्रेक दोन दिवसांचा होता आणि तिथलं सौंदर्य मी शब्दांत सांगू शकत नाही. तिथे आम्ही खूप मजा केली, अनेक लोकांना भेटलो. ट्रेक संपवून आम्ही दोन दिवसांनी संध्याकाळी देहरादूनला परतलो.
आमची परतीची ट्रेन दुसऱ्या दिवशी दुपारी होती, म्हणून रात्र तिथेच घालवायची होती. आम्ही दुसरं हॉटेल आधीच बुक केलं होतं, म्हणून तिथे गेलो.
संध्याकाळीच पाऊस सुरू झाला, त्यामुळे थंडी आणखी वाढली.
जेव्हा आम्ही जेवण करून झोपण्याची तयारी करत होतो, तेव्हा लक्षात आलं की बेड मागच्या हॉटेलपेक्षा थोडा छोटा आहे. पण आम्हा दोघांनाही माहीत होतं की थोडं जुळवून घ्यावं लागेल. आम्ही दोघंही समजूतदार होतो, त्यामुळे जास्त विचार केला नाही. जेवण करून आम्ही झोपायला गेलो.
पण आज थंडी जरा जास्तच होती. आम्ही थोडं बोलत होतो आणि मी म्हणालो, “अरे, रजईतही थंडी वाजते.”
शिल्पा: “हो ना, खूप थंडी वाजते, पण काय करणार?”
मी: “एक काम करूया, तुला हरकत नसेल तर एकाच रजईत येऊया आणि दोन्ही रजया एकावर एक घेऊया, थोडी तरी थंडीपासून सुटका होईल.”
दोन मिनिटं विचार करून ती म्हणाली, “बात तर बरोबर आहे, नाहीतर तब्येतही बिघडू शकते.”
मग आम्ही एकाच रजईत आलो आणि दोन्ही रजया एकत्र केल्या. पण थंडी तरीही वाजतच होती, फक्त आधीपेक्षा कमी. आम्ही ट्रेकच्या गप्पा मारायला लागलो.
आम्ही एकमेकांकडे तोंड करूनच बोलत होतो.
मग जेव्हा झोपायची वेळ आली, तेव्हा शिल्पाने करवट घेतली. तिच्या श्वासांच्या आवाजावरून मला समजलं की तिला खूप थंडी वाजते आहे. म्हणून मी विचारलं, “थंडी खूप जास्त वाजते आहे का?”
तिने होकार दिला.
मी: “आता वाजणार नाही.”
आणि मी तिच्या मागून चिपकलो.
शिल्पा घाबरून म्हणाली, “हे काय करतोयस?”
मी: “थंडी खूप जास्त आहे, शरीराच्या उष्णतेने तुला थंडी वाजणार नाही.”
ती थोडी नाखुश झाली, पण मी बरोबर बोललो होतो, म्हणून ती गप्प राहिली.
आता मी तिचा कितीही चांगला मित्र असलो तरी! मी शेवटी मुलगा आहे आणि ती मुलगी. मनात तसं काही नसलं तरी डोकं आपोआप या सुखद अनुभवाला प्रतिसाद देऊ लागलं, आणि माझ्यासोबतही तसंच झालं, माझं लंड उभं राहायला लागलं.
मी तिच्या मागून चिपकलो होतो, त्यामुळे माझे श्वास तिच्या मानेवर पडत होते आणि माझं लंड तिच्या गांडीच्या फटीजवळ टोचत होतं. तिला वाटलं की कदाचित रजई आहे किंवा काही सामान बेडवर राहिलं आहे जे तिला टोचतंय. म्हणून तिने हात मागे नेऊन ते काढण्याचा एक-दोन हलक्या प्रयत्न केला.
जेव्हा तिने माझ्या लंडला हात लावला, तेव्हा मला धक्काच बसला आणि मी तिच्या मानेवर माझे ओठ जोरात दाबले.
जेव्हा तिला समजलं की तिने ज्याला हात लावून काढण्याचा प्रयत्न केला तो माझं औजार आहे, तेव्हा तिने पटकन सोडलं आणि तशीच पडून सॉरी बोलायला सुरुवात केली.
मी ५-१० सेकंदांनी तिच्या मानेवरून ओठ काढले आणि मग हळूच म्हणालो, “काही हरकत नाही!”
शिल्पा: “तुला अस्वस्थ वाटतंय का? म्हणजे ते असं का आहे?”
मी: “नाही, मी अगदी ठीक आहे. ती फक्त ही पोजीशनच अशी आहे की माझं शरीर त्याला प्रतिसाद देतंय. काळजी करू नको, माझ्या मनात असं-तसं काही नाही अजून तरी!”
शिल्पा: “पण तुझा प्रतिसाद मला टोचतोय, मी कशी आरामात राहू?”
मी: “ते आपोआप थोड्या वेळात ठीक होईल. तू फक्त आराम कर.”
शिल्पा: “या परिस्थितीत मी आराम करू शकत नाही कारण ते थोडं चुकीच्या जागी टोचतंय.”
मला आता समजलं की माझं लंड तिच्या गांडीच्या छिद्राजवळ टोचतंय, पण आता मी तिच्यासोबत थोडं खेळायच्या मूडमध्ये आलो होतो.
मी: “असं कुठे टोचतंय?”
शिल्पा: “जसं तुला माहीतच नाही.”
मी: “थांब, मग मला पुन्हा तपासू दे.”
दोन सेकंद थांबलो, जेणेकरून तिला काही अडचण असेल तर ती बोलून टाकेल, कारण मला मैत्रीत काही अडचण येऊ द्यायची नव्हती. मग मी हात खाली नेऊन तिच्या गांडीवरून फिरवत माझ्या लंडच्या टोकाच्या जागेवर नेला. ते भट्टीसारखं तापलं होतं.
मी: “तुला कुठे ताप तर नाही ना… हे तर खूप तापलंय.”
शिल्पा: “ते असंच तापतं, आणि आता तू हात काढू शकतोस.”
मी हलकेच तिची गांड दाबली आणि मग हात तिथून काढला. पण मी तसाच तिला मागून पकडून पडलो राहिलो.
पण आता मला सहन करणं थोडं कठीण होत होतं. म्हणून मी माझा हात, जो तिच्या पोटावर होता, तो हलवायला सुरुवात केली आणि हळूहळू तिच्या स्तनांकडे नेऊ लागलो. मग मी थोडी करवट सरळ करत हालचाल केली आणि रजई सरळ करण्याच्या बहाण्याने हात पोटावरून उचलला आणि थेट तिच्या स्तनांवर ठेवला.
खरंच, रूईपेक्षाही मऊ होते… पण मी हात जास्त वेळ तिथे ठेवला नाही आणि काढून पुन्हा पोटावर ठेवला आणि तिच्या कानात हळूच सॉरी म्हणालो.
शिल्पा: “मी तुझ्या तिथे हात लावला होता, म्हणून मी तुलाही माझ्यावर हात ठेवू दिला जेणेकरून हिसाब बरोबर होईल, पण…”
ती पूर्ण बोलणार तेवढ्यात मी म्हणालो, “हो, मग तू त्याला पुन्हा हात लावू शकतेस, मी हिसाब बरोबर मानेन.”
यावर शिल्पाने मला कोपर मारलं.
मी: “खरंच, ते खूपच मऊ आहे…”
शिल्पा: “आणि तुझं खूपच कठीण…”
मी: “मी त्यांना नीट हात लावू शकतो का? कधी कुणाच्या हात लावले नाहीत.”
शिल्पा: “ठीक आहे, पण फक्त एकदाच… आणि तेही यासाठी की तू कुणाच्या हात लावले नाहीस.”
मी पटकन हात तिच्या स्तनांवर ठेवला आणि हलकेच दाबायला लागलो. तिने ब्रा घातली होती, त्यामुळे ती मध्ये येत होती. त्यांना हात लावताच माझं लंड आणखी झटके देऊ लागलं. मी खालून हलकेच आणखी पुढे सरकलो जेणेकरून लंडला तिच्या शरीराची उष्णता जास्त मिळेल. मी ब्रावरूनच तिच्या निप्पलवर बोटांनी गोल गोल फिरवायला लागलो.
मला माहीत होतं की तिलाही मजा येतेय. “अरे, तुझे किती मस्त आहेत, मन करतं आयुष्यभर यांच्याशीच खेळत राहावं.”
ती खळखळून हसली.
मी तिचे स्तन हलकेच दाबतच राहिलो. “जशी मला उत्सुकता वाटली की यांना पुन्हा हात लावून बघावं… तुला उत्सुकता वाटली नाही की माझं इतकं कठीण कसं झालं? त्याला पुन्हा हात लावायची इच्छा झाली नाही?”
शिल्पा: “होते, पण थोडी लाजही वाटते.”
मी: “आपण सायन्सचे विद्यार्थी आहोत. आपणच लाजलो तर बाकीच्यांचं काय होईल? ये, मी तुझी लाज दूर करतो.”
गोष्ट पुढे चालू राहील.
गोष्टीचा पुढचा भाग: थंडीपासून वाचण्यासाठी चुदाई केली-२
259 views
